Mijn innerlijke Koen

Overal had ik een excuus voor.. Ik had geen wilskracht, geen discipline. Ik was nou eenmaal zo of het paste gewoon niet bij mij. 'Het komt wel' en 'Ach, het is toch prima zo?' Ik ben wie ik ben! Maar ik was nooit de persoon die ik wilde zijn..

Nooit had ik de ambitie om voor een grote groep mensen te spreken, laat staan om op een seminar te spreken voor ruim 200 mensen. Maar toen mijn vader mij vroeg of ik dat wilde doen, samen met hem en Ido, heb ik geen moment getwijfeld. 

Dus daar stond ik dan; in het middelpunt van de belangstelling, voor een volle zaal met ruim 200 mensen.. En wat was het leuk!

Samen met mijn vader en mijn broer. Hoe fantastisch is dat? Dat we dit samen kunnen doen, dat we samen met ons verhaal zoveel mensen raken en inspireren. Want hoe gaan wij met deze tragische gebeurtenis om? Waarom maakt het ons juist sterk? En hoe is dat mogelijk? 

Koen heeft ons zoveel gegeven.. Wij hebben geen keuze gehad in zijn beslissing, maar wij hebben wel een keuze in hoe we hiermee omgaan.. En ik kan oprecht en met trots zeggen dat we dat heel goed doen! 

Wij kiezen voor de fijne herinneringen die we hebben aan Koen..

Wij kiezen voor liefde en geluk..

Wij kiezen voor elkaar..

Wij kiezen voor het prachtige leven..

Soms heb ik het moeilijk, soms heb ik verdriet.

Dan denk ik aan hoe erg ik hem mis als ik in de studio ben. Hoe graag ik zou willen dat hij binnen zou lopen met een bordje in zijn hand waarop twee crackers met pindakaas liggen.. De laatste keer dat ik hem zag, had hij sambal bovenop de pindakaas gesmeerd.. Wat een combinatie! Hij hield van scherp, heet eten.. Gekke jongen.. 

Dan denk ik aan die stevige, warme, liefdevolle knuffels.. Die stralende, bulderende lach.. Ons blije ei.. Bah, wat mis ik hem.. 

En als ik dan denk aan wat ik allemaal nog tegen hem had willen zeggen, wat ik nog met hem had willen doen en hoe graag ik hem nog één keer zou willen knuffelen, dan doet het pijn. 

Af en toe zet ik de deur op een kiertje en laat ik die pijn toe..

Heel even, een paar minuten.. Veel liever sluit ik de deur en denk ik aan al die dingen met een glimlach op mijn gezicht. Dan denk ik aan die gekke combinaties, zoals de pindakaas met sambal. Aan de lol die we hadden als we samen gingen sporten. En aan de dingen waar hij zo van hield. Al die fantastische avonturen die hij beleefde, de plekken die hij heeft gezien, het skiën, bergbeklimmen en andere bijzondere dingen die hij deed. Want bijzonder was hij. 

Of ik die deur open of sluit, is mijn keuze.. Ik wil zo min mogelijk verdriet hebben als ik aan Koen denk.. Ik kies voor het fijne gevoel en de kracht die hij me geeft. Zo hou ik hem in leven. 

Koen heeft me geholpen mijn Innerlijke Kracht te vinden. Mijn IK. Mijn Innerlijke Koen.. 

Koen heeft veel in mij losgemaakt. Hij heeft mij doen beseffen wat echt belangrijk voor mij is. Meer tijd besteden aan mijn familie, mijn inner circle. Aan mijn neefjes.. Ik wil ze graag vaker wil zien en leuke dingen met ze doen. Herinneringen maken..

Ik wil dichter bij mijn familie wonen, zodat ik gewoon even langs kan gaan voor een knuffel en een kus.. Dus ons huis gaat de verkoop in en we gaan op zoek naar een nieuw droomplekje..

Ik wil meer doen met coaching, voor groepen staan en opleidingen geven.. Een opleiding volgen en leren hoe ik mijn paarden kan inzetten bij het coachen van mensen.. Mensen helpen hun paard beter te leren begrijpen, mensen helpen angsten te overwinnen.

Ik wil mensen inspireren en mijn Innerlijke Koen helpt me daarbij. Hij laat het vuur branden.

Jorien Middelkamp