Ik mis Koen enorm.. Bij alles wat ik doe, denk ik aan hem. Iedere dag opnieuw.. De gapende wond heelt langzaam. Over het algemeen gaat het goed, maar er hoeft niet veel te gebeuren om de wond open te halen.
Nog geen half jaar na het overlijden van Koen heb ik onverwacht afscheid moeten nemen van Frenk.
Frenk was mijn puberpony. Hij kwam in mijn leven toen ik 13 jaar was, ik ben nu 34..
Tweederde van mijn leven was hij bij mij, ruim 21 jaar was hij mijn maatje.
Ik deelde lief en leed met hem. Ik heb hem gehaat, maar nog veel meer van hem gehouden.
Hij heeft mij gevormd, hij sleepte me door mijn tienerjaren heen.
Als ik verdriet had, zat ik bij hem in de stal. Dan legde hij zijn hoofd op mijn schouder en troostte hij mij..
Als ik boos was, zat ik bij hem in de stal. Dan haalde hij werkelijk alles uit de kast om mij te laten lachen en dan vergat ik waarom ik ook alweer boos was..
En als ik dan eenmaal vrolijk was, dan gingen alle remmen los en was hij niet meer te stoppen.. Mijn heerlijke clown ❤️
Hij was deel van mij en dat deel is met hem gestorven.
Het doet vreselijk veel pijn.
Mijn wond was bijna 'geheeld', maar ligt nu weer helemaal open.
Waarom hebben mensen een mening over hoe een ander met verlies om zou moeten gaan? Wie bepaalt of je het goed doet of niet?
Laat mijn verdriet van mij zijn..
Mijn verdriet is heftiger dan welk verdriet dan ook!
Want het is van MIJ..
Het is erger dan dat van een ander, mijn verdriet is erger dan dat van jou..
Omdat het van MIJ is..
Betrek het verdriet van een ander niet op jezelf, het is niet te vergelijken.
Jij weet niet wat ik voel en ik weet niet wat jij voelt.
Jouw verdriet is van jou en mijn verdriet is van MIJ..
Of je het nou begrijpt of niet..
Iedereen gaat op zijn eigen manier om met verdriet, met emoties, met het leven.
Door onze manier van leven, door al jarenlang met Mental Coaching bezig te zijn, gaan wij anders om met emoties dan de meeste mensen.
Wij kunnen onszelf zien als een systeem, een systeem dat waarneemt, een systeem waar je afstand van kunt nemen. Wij stellen onszelf vragen en beantwoorden deze dan ook zelf.
'Waarom ben ik het ene moment zo verdrietig en het andere moment zo sterk?'
'Wil ik me de rest van mijn leven rot voelen of knok ik voor een mooi en gelukkig leven?'
Wij weten hoe we onze gedachten kunnen sturen, hoe we onszelf een goed gevoel kunnen geven. Wij hebben geleerd hoe we met emoties om kunnen gaan. En die kennis maakt dat wij verder kunnen met ons leven, zonder Koen en in mijn geval zonder Frenk.
Geloof me: het is niet makkelijk.. Het is vreselijk moeilijk! Er zijn dagen dat ik het liefst de hele dag in bed blijf liggen, maar dan denk ik aan Koen. Dat had hij niet gewild.. Dan denk ik aan hoeveel ik van mijn leven hou en aan onze dieren. Zij hebben mij nodig, mijn familie heeft mij nodig, Manuel heeft mij nodig. Dus dan sta ik op en laat ik alles op mij afkomen. Op zo'n dag ben ik niet sterk genoeg om mezelf een goed gevoel te geven, maar ik heb geleerd om van alle kleine momenten te genieten. Om stil te staan bij de mooie dingen die het leven brengt en dàt geeft mij op zo'n dag een goed gevoel. Want ook achter het grijze wolkendek schijnt altijd de ZON..
Voor het leven kiezen, betekent niet dat je iemand niet mist..
Voor het leven kiezen, betekent niet dat je geen verdriet hebt..
Voor het leven kiezen, wil niet zeggen dat je niet iedere dag opnieuw moet knokken voor die keuze..
Men zegt dat het een plekje krijgt of dat het moet slijten, maar dat geloof ik niet.
Het overlijden van Koen krijgt geen plekje.
Het overlijden van Frenk krijgt geen plekje.
Ik leer er mee om te gaan. Ik leer er mee te leven.
Het verdriet wordt minder, maar zal nooit helemaal verdwijnen. Ik wil ook niet dat het verdwijnt. Ik wil niet dat het een plekje krijgt.
De wond zal ooit een litteken worden, maar het litteken zal altijd gevoelig blijven. Het zal altijd blijven trekken.
Jorien Middelkamp
Reactie plaatsen
Reacties